Bij zo’n mini hittegolf gaan mijn gedachten terug naar de warme zomer van 1976. De zon brandt op de akkers. De koeien grazen loom in de wei, die door het gebrek aan regenwater droge plekken vertoont. Met hun staart slaan ze de plagerige vliegen van zich af. Alles wat zij niet opeten is later voor de paarden, die zelfs het gras rondom de koeienvlaaien lekker vinden.
De zomer is de tijd waarin mijn vader een wintervoorraad van het gras aanlegt, zodat de koeien straks op de stal ook iets te eten hebben. Weelderige grasakkers worden gemaaid en tot hooi gedroogd. Dat duurt een paar dagen en het gras moet regelmatig geschud worden. Bij ons thuis gaat dat met paard en een trommelschudder. Ben ik blij dat ik niet een generatie eerder ben geboren. Zij deden dit werk met harken en hooivorken!
Hooischudden met een paard heeft iets romantisch. Je kan lekker zitten in een stoeltje op de machine en je hoeft alleen de dikke Belg in het juiste spoor te mennen. Heerlijk! Een ontspannen klusje. Je rijdt eeuwige rondjes tot het drogende gras keurig is gekeerd.
In die hete zomer ben ik vreselijk verbrand. Ik denk dat ik zelfs een zonnesteek heb opgelopen. Een week lang ben ik er goed ziek van. Wat wil je, je zit op een glimmende machine in een warm hooiveld, een solarium is er niks bij. Insmeren met zonnecrème helpt niet en een gevoelige sproetenhuid werkt ook niet in je voordeel.
In de verte hoor ik de buurkinderen spelen en zwemmen in de zandafgraving. Een diepe plas die een paar honderd meter verderop is ontstaan toen er veel zand nodig was om de wijken te dempen omdat het niet langer economisch verantwoord was om de aardappel- en bietenoogst per schip naar de fabriek te vervoeren. Inwendig ben ik jaloers op mijn buurjongens, maar ik weet dat vanavond mijn wraak zoet zal zijn. Straks neem ik een frisse duik om de verbranding van mijn huid enigszins te koelen.
Meestal ben ik aan het schudden als mijn ouders de koeien melken. De zon staat lager aan de hemel en is over zijn felste punt heen. Elke keer als ik het paard na zo’n klus uitspan en haar terug naar de wei breng, zie ik dat mijn vader door het hooiland loopt om te kijken of ik de randjes wel goed heb meegenomen. Het zal geen wantrouwen zijn. Vaak moet hij namelijk even het gras voelen om in te kunnen schatten of het droog genoeg is om binnen te kunnen halen. In ons geval om een loonwerker met de pers te laten komen om het hooi tot pakketjes, hooibalen te verwerken. Het is een drukke tijd en hard werken om de soms duizend hooibalen van het land te krijgen. Want door het tropische weer dreigt een fikste donderbui los te barsten. Als het hooi met vereende krachten droog in de schuur is, sluiten we de late avond af met een koel biertje. Mijn eerste kennismaking met alcohol.
De enige die geen goede herinnering aan die zomer heeft is onze hond Pukkie. Als ik thuiskom hoor ik hem zachtjes piepen achter de boerderij. Zijn vacht boven zijn linker achterpoot is helemaal rood en vochtig. Wat blijkt, hij is met mijn vader mee naar het land gegaan, zoals Pukkie altijd doet. Wellicht weer zo’n snikhete dag en niemand weet hoe het ongeval precies gebeurd is. Of mijn vader is na het schaften, een korte drink- en plaspauze, verder gegaan en Pukkie lag in de schaduw onder de trommel. Of de hond is zo druk bezig geweest met een veldmuis dat hij niet is uitgeweken voor de schudder. Feit is dat Pukkie ongewild een rondje met de hooischudder heeft gemaakt. De gevolgen zijn niet mals. De scherpe punten van de hark zijn ver de huid binnengedrongen. Ik herinner me dat hij wekenlang dagelijks bezig is z’n gapende wond te likken. Het is een sterk dier, want hij heeft het avontuur overleefd. Maar Pukkie blijft voortaan wel uit de buurt van machines en hij heeft er een extra tekening in zijn vacht aan overgehouden.