Een beetje gebogen vanwege het voortdurend bukken en tillen, loop ik van de lockerroom met mijn restantje boterhammen naar de kantine. Mijn onderrug doet pijn. De laatste pauze, nog tweeënhalf uur zwoegen en dan zit deze dag er weer op.
Bij de koffieautomaat laat ik me een cappuccino malen. Ik wacht rustig af tot alle vijf stipjes op het scherm gevuld zijn en het apparaat me aanspoort om van mijn drankje te genieten.
Eigen mok
By the way we hebben nog steeds geen eigen beker, was dat sinds 1 januari niet wettelijk verplicht? Ik snap wel dat het een grote operatie is, maar het loont de moeite om tweehonderd personeelsleden die met vier pauzes zomaar per dag vier plastic bekertjes verbruiken, ieder van een eigen mok te voorzien. Met het oog op de toekomst is het beter om geen plastic bekertjes meer te gebruiken.
Trouwens de HEMA heeft een uitstekende service om mokken te bedrukken, als ze niet voor namen gaan dan maar met het nummer waarop we dagelijks moeten in- en uitklokken. Desnoods mokken met alleen het rode logo erop; de makkelijkste manier.
Treurig bericht
Ik schuif aan bij een groepje collega’s dat ook in de eerste shift van de pauzes zit. Ik zie een bekend gezicht op het mobieltje dat in de groep rondgaat. Waar ken ik haar van? Een bekende Nederlander? Ik heb haar vaker gezien. Met een schok constateer ik dat het een collega is die me elke keer vriendelijk glimlachend begroet als ik haar tegenkom. Dan hoor ik wat er is gebeurd. Het wordt me zwart voor ogen. Zo jong, pas 25. overleden, zelfdoding. Het treurige bericht komt net binnen.
Ontdaan ga ik zitten naast de collega’s. Ik kijk nog eens naar haar zwart-wit portret. Hoe lang is ze al mijn collega? Het is hier een komen en gaan van gezichten, er wordt steeds weer een nieuw blik verse arbeidsmigranten opengetrokken. Nu is er een colonne Spanjaarden gekomen. In december was het een kudde Bulgaren. Wat is haar nationaliteit? Ik spreek altijd Engels met haar. De cappu laat ik koud worden, het brood smaakt me niet meer. Wat was er met haar aan de hand? Heeft niemand gemerkt dat ze het moeilijk had?
‘Ze sneed zich ook,’ zegt een collega. Dat klopt, ik heb wel gezien dat haar onderarm vol verminkingen zat. Maar ze maakte geen trieste of depressieve indruk. Zo zie je maar hoe schijn kan bedriegen. Het is stil in de groep, iedereen staart voor zich uit. Niemand heeft hier woorden voor.
Maria
Maria is haar naam, schiet het door me heen. Ze is dus een van de meisjes die verdwalen in het donker. Maria is een van de vele jongeren waar het niet goed mee gaat. Slaapproblemen, eenzaamheid, stress, sombere of angstige gedachten: op alle fronten zie je de mentale problemen van tieners en jongvolwassenen groeien. Met mogelijk dit soort fatale gevolgen.
De rest van de middag kom ik niet meer in mijn werkritme. Mijn gedachten dwalen te veel af. Als nu in het vervolg een van mijn buitenlandse collega’s in keurig Nederlands vraagt hoe het met mij gaat, zal ik nog iets precieze antwoorden en niet alleen zeggen: ‘Goed en met jou?’ Want ik realiseer me dat Maria dat ook een paar keer heeft gevraagd. Soms is het goed om ondanks de werkdruk meer tijd voor elkaar te nemen en door te vragen hoe het nu werkelijk met iemand gaat.
Praat erover
Praten over zelfmoordgedachten kan via 0900-113 of www.113.nl