Maandag 12 februari
Wüst moet natuurlijk aan de bak om (nog een keer) goud te pakken. Ze heeft voor zichzelf iets goed te maken. Maar ook de Amerikaanse schaatsers Heather Bergsma en Britanny Bowe hebben iets recht te zetten op de koningsafstand van het schaatsen. Het olympisch schaatstoernooi van vier jaar geleden leverde de Amerikanen een trauma over de kleding op. ‘Sotsji en het schaatspak. Dat is altijd de eerste vraag.’ De Amerikaanse coach Matt Kooreman lacht. Vier jaar na de Spelen in Rusland is het debacle met de Amerikaanse pakken nog altijd niet vergeten. ‘Ik snap het wel. Dat is wat de mensen zich herinneren.’ De schaatsers van Team USA ‘verdronken’ op de Russische baan en haalden nul medailles. Het schaatspak dat kledingfabrikant Under Armour samen met vliegtuigbouwer Lockheed Martin had ontworpen, kreeg al gauw de schuld. Een ventilatiegat op het rugpand zou werken als een remparachute, zo ging het gerucht. Of er daadwerkelijk een ontwerpfout in het pak zat? Waarschijnlijk niet. Wel was het een fout geweest om het tenue pas een maand voor de Spelen aan de schaatsers te geven. Wat als geheim wapen bedoeld was, werd een obstakel. Na het drama van Sotsji werd Matt Kooreman van assistent tot hoofdcoach gepromoveerd. Hij moest het zelfvertrouwen van de Amerikanen herstellen. Dat was misschien eenvoudiger geweest als de schaatsbond een andere kledingleverancier had gezocht, maar dat was niet het geval. ‘Ik denk dat de atleten daar wel even moeite mee hebben gehad.’ De kledingfabrikant ging wel direct anders te werk. Geen verrassingen meer, maar een vierjarenplan waarin keurig stond aangegeven wanneer nieuwe pakken getest en geïntroduceerd zouden worden. Dat plan is gevolgd. De Amerikanen rijden al sinds het einde van vorige winter in hun olympische tenue. De bondscoach voerde nog meer veranderingen door. Hij liet zijn schaatsers kennis maken met tai chi, een Chinese vechtsport waarin ontspanning centraal staat. ‘We zijn niet heel hardcore, maar het helpt ons om tot rust te komen.’ Instructeur Mark Cheng komt dagelijks in het olympisch dorp langs om de schaatsers met hun ontspanningsoefeningen te helpen. In de laatste weken voor Pyeongchang wilde Kooreman voorkomen dat zijn pupillen met het onbekende geconfronteerd zouden worden. In Milwaukee liet hij de ijsmeesters de omstandigheden van de Gangneung Oval zoveel mogelijk imiteren. Tot de door ventilatoren veroorzaakte luchtstroom in de hal aan toe. ‘We merkten hier vorig jaar een lichte bries op en die hebben we in Milwaukee gereproduceerd.’ Er was nog een andere les van 2014. Toen was het hooggelegen Italiaanse schaatsdorpje Collalbo uitgekozen om aan de olympische vorm te schaven, net als voor de succesvolle Winterspelen van Turijn. Het werkte niet. ‘Ik denk niet dat het iets met de hoogte te maken had, maar we hadden schaatsers die nog nooit op buitenijs hadden gereden. Ze hadden een achtergrond uit het inlineskaten en kwamen uit warme oorden als Florida of North Carolina. ‘Het was een schok, maar alles is nu anders. Het is aan ons. We gaan geschiedenis schrijven. Hopelijk.’ De verloren races van Sotsji krijgen de Amerikanen niet meer terug. Bergsma en Bowe zijn er wel weer bij, maar zeker Bowe (op de weg terug na een hersenschudding) heeft niet de status van vier jaar geleden. Het is de vraag of de gedetailleerde route van Kooreman tot olympisch eremetaal zal leiden. Heather Bergsma doet aan vier onderdelen mee. De vrouw van de Friese stayer Jorrit Bergsma bemachtigde tijdens de Amerikaanse trials in Milwaukee ook een startbewijs op de massastart. Ze had zich eerder al gekwalificeerd voor de 500, 1000 en 1500 meter. ‘Op de Spelen kan alles gebeuren, dat maakt het ook zo spannend,’ zei Bergsma. ‘Ik heb vier kansen op een medaille. Ik ga ze alle vier proberen te pakken.’ Vandaag is haar eerste kans.