Blog

Het uur van de waarheid aangebroken. De deelnemers moeten met de billen bloot, verschuilen achter een mooi clipje kan niet meer, er moet nu live op het grote podium gezongen worden. De eerste gewonde is gisteren al gevallen. Mikolas Jozef (Tsjechië), een grote kanshebber, kwam ten val tijdens zijn dance act. De dienstdoende dokter vond het raadzaam dat hij even in het ziekenhuis zijn rug liet checken. Op Instagram laat de zanger weten dat hij vanwege de pijn moeilijk kan lopen maar dat hij toch dapper door wil gaan met zijn act. We wachten het af.

De jurk van de Belgische Sennek is door de bookmakers meteen afgestraft, ze zakt weg uit de top 10. What a dress can do. Daar is dus werk aan de winkel. Frankrijk stijgt naar de tweede plek. Israël staat nog steeds bovenaan. De watchers en vloggers zijn wel geschrokken van haar optreden. Het is natuurlijk ook lastig om de intieme sfeer die ze in haar clip neerzette op zo’n groot podium te evenaren, en wat doen die gouden beren achter haar? Toch hebben we gisteren misschien wel de top 3 misschien 4 van dit festival gezien: Israël, Estonia, Bulgarije en Tsjechië.

De Bulgaarse groep Equinox is speciaal voor het festival samengesteld. Zangeres Zhana Bergendorff, met een klein beetje trekjes van Lady Gaga, is winnares van de Bulgaarse X Factor in 2013. Vlado Mihailov, singer-songwriter was backing vocalist bij de act van Kristian Kostov in Kiev. Hij is ook acteur. Georgi Simeonov is naast zanger de producer van de populaire boyband 032 in Bulgarije. En Johnny Manuel en Trey Campbell komen uit Amerika. De eerste deed mee aan America’s Got Talent in 2017, waar hij de halve finale haalde en Campbell heeft als componist meegeschreven aan het liedje ‘Bones’ dat ze op het podium brengen. Het is een mysterieus liefdesliedje dat op gedragen manier wordt gezongen en balanceert tussen licht en donker.

Finland probeert het dit jaar weer met monsters. Nee, gelukkig niet Lordi, de winnaars van 2006, maar nu heet het liedje zo. Saara Aalto zingt het. https://youtu.be/jGQtVTyV8MM Ze deed diverse malen mee aan de nationale selectie en dit jaar besloot de Finse delegatie dat ze rechtstreeks geplaatst zou worden en dat het Finse publiek alleen nog mocht bepalen met welk liedje ze naar Lissabon zou gaan. Het is dus Monsters geworden. De staging oogt een beetje als kermisattractie, en daar is de zangeres qua make-up ook niet vies van heb ik gemerkt in de diverse clips die ik van haar heb gezien. Ze doet het in de diverse polls goed. Ik weet het zelf niet zo met dit liedje, je hebt het na 1 minuut wel gehad, de rest duurt dan nog lang. Monsterlijk wil ik het nu ook weer niet noemen, maar ik was persoonlijk meer gecharmeerd van de Finse inzending van vorig jaar.

We moeten het ook nog even over Griekenland hebben. Een mooie zangeres Yianni Terzi. Ze staat als een Griekse godin op het podium, gekleed in een spierwit gewaad. Helemaal alleen, zonder dansers (gefladder) of backing vocals om zich heen. https://youtu.be/K2WtOx_d5eY  Met ‘Oniro Mou’ (=mijn droom) brengt ze een krachtig lied dat staat als een huis. De Griekse zangeres woont en werkt in Amerika. Ze wilde ver weg van huis een lied schrijven dat een eerbetoon is aan haar vaderland. Het is eigenlijk een dialoog tussen Griekenland en haar inwoners. In de coupletten zingt Yianni over haar bitterzoete gevoelens die met nostalgie vermengd zijn. In het refrein betuigen de Grieken hun onvoorwaardelijke liefde voor het land. Let op de linkerhand van de zangeres die special Grieks blauw geverfd is. Zeker top 10 dit nummer. https://youtu.be/z6hvV9-Gi_w

 

Op de boerderij opgroeien betekent dat je dichtbij de natuur leeft. Maar dat wil nog niet zeggen dat alles wat ‘natuurlijk’ op het erf gebeurt ook voor kleine ogen bestemd is. Vroeger als er een koe moest kalven dan plaatste mijn oma een bord karton voor het stalraam. We mochten niet zien wat er aan de hand was. Wel bijzonder natuurlijk want als het later op spierkracht aankomt mag ik wel helpen bij het kalven van een koe. Mijn vader bindt behendig twee strotouwtjes met een stokje om de glibberige pootjes die al uit de schede van de koe steken, en dan is het sjorren met z’n drieën om het kopje van het kalf, de schouders en vervolgens het gehele lijfje eruit te krijgen. Meestal verloopt het soepel, maar soms is het spannend als het kopje maar niet komt, of het kalfsmiddel blijft steken in de moeder. Dan ben je uiteindelijk erg opgelucht als je het nieuwe leven met stro droog kunt wrijven.

Een buurjongen is ook nieuwsgierig. Ze hebben geen boerderij en hij wil het weleens meemaken. Hij heeft geluk, er is een tweeling op komst. Na de eerste bevalling ziet hij groen en geel van ellende en hij wil niks liever dan meteen naar huis.

Als kind vraag ik me af waar komen deze kalfjes vandaan? Ik ontdek dat mijn vader af en toe een mysterieus telefoongesprek pleegt. ‘Voor Hendrikje 7 graag Johan 2.’ En dat heeft te maken met de meneer die een paar keer per maand met een luxewagen op de boerderij komt. De meneer doet nadat hij is uitgestapt een mooie crèmekleurige stofjas aan. Opent de kofferbak en daar staan een paar glimmende ketels. Een ervan opent hij, er kringelt damp uit. Hij pakt een bundel rietjes uit de witte stoom en kiest er eentje. Daarmee loopt hij door naar de stal. Bij Hendrikje 7, de koe die mijn vader heeft aangewezen, houdt hij stil. Hij trekt een lange doorzichtige handschoen aan die tot zijn schouder reikt. Het miraculeuze rietje klemt hij daarbij voor even tussen zijn tanden. Hij doet de staart van de gelukkige koe opzij en gaat met de plastic hand naar binnen om vervolgens het rietje met daarin het diepvriessperma van stier Johan 2 met z’n andere hand leeg te spuiten. Als zijn schot goed is geweest, is de koe later drachtig via de kunstmatige inseminatie.

Bij onze paarden is het een ander verhaal. Daarvoor komt de hengstenboer met een grote veewagen. Hij weet nooit bij wie hij precies moet zijn en vraagt dan naar die paardenboer met die roerige kinderen! Als kleine jongen ben je natuurlijk nieuwsgierig wat er gaat gebeuren. De eerste keer dat ik wil weten wat die man nu eigenlijk komt doen heb ik me stiekem achter het kippenhok schuilgehouden. Door het gaas zie ik dat mijn vader onze merrie vasthoudt aan het bit en de hengstenboer haalt de hengst uit de wagen. Het beest trapt woest tegen de veedeur. Hij heeft de dampende geur van een bronstige merrie geroken. Er klinkt hitsig gehinnik. Onze merrie snuift dapper mee. Ik ben onder de indruk van de bungel die de hengst onder zijn lijf draagt. Het lijkt ook wel steeds groter te worden. De hengst is moeilijk in bedwang te houden en springt behendig op de rug van de merrie en bijt zich vast in haar nek. Als de penetratie niet echt lukt helpt de hengstenboer de sidderende penis een handje. Hij kruipt onder de parende paarden en geleidt het monster naar binnen. Mijn mond staat wijd open, wat gebeurt hier? Later wordt het me duidelijk. Seksuele voorlichting heb ik niet gehad, maar ik zie dingen om me heen, vang weleens wat op en één plus één maakt twee.

Een paar weken later komt de hengstenboer terug om te zien of de interactie gelukt is. Ons paard wil niks meer van de hengst weten. Als de eigenaar z’n hengst aanspoort een toenaderingspoging te wagen, krijgt de hengst een flinke klap voor het hoofd. Iedereen en zeker de hengst zelf weet genoeg: de dekking is gelukt, onze merrie is drachtig. Het is altijd een gevaarlijke business. Zeker bij zo’n eerste schouwing kan het er ruw aan toe gaan. Als jonge toeschouwer is het zaak om op veilige afstand te blijven staan.

Jaren later heeft mijn vader een nieuwe Belg gekocht in Appelscha en hij heeft erbij bedongen dat ze tweemaal gedekt moet worden door de hengst van de verkoper. Het probleem is dat de verkopende boer geen hengstenhouder is en dus niet met een vrachtwagen langs kan komen. En als de berg niet naar Mohammed komt, moet de merrie maar naar de hengst gaan. Dus op naar Appelscha. Nu kun je bij ons langs een binnenweg via het Fochtelooerveen naar het Friese dorp en op de dag dat Wendy, ons nieuwe paard hengtig is, moeten we met haar de lange wandeling naar de hengst maken. De bewuste buurjongen gaat voor de gezelligheid mee. Het is even lopen voor we de bestemming bereiken. Met een mooie tussenstop bij een ijscokar in Ravenswoud, waar mijn vader graag op ijs trakteert. Wendy blijft een nachtje bij de hengst in de wei logeren en wij gaan op geleende fietsen terug naar huis om de volgende dag de hopelijk drachtige merrie weer op te halen. Het is een mijl op zeven, maar het levert wel tweemaal een gezond veulentje op. Een goede deal dus.

 

Vandaag is de ‘gekte’ begonnen, de 43 deelnemers zijn in of komen morgen naar Lissabon. De komende twee weken gaan de deelnemers hun act op het podium repeteren zodat het een vlekkeloze show kan worden tijdens de drie live-uitzendingen van het Eurovisie Songfestival. Er is een strak schema opgesteld voor de repetities, ontmoetingen (Meet & Greets) met de vele fans, persconferenties en het hoppen van het ene naar het andere feest om met de andere deelnemers kennis te maken. Voor zover dat tijdens de vele preparties in diverse Europese steden nog niet is gebeurd.

De afgelopen tijd is er gebouwd aan een immens podium in de Altice Arena. Een enorm hamerspel van een piano vormt een belangrijk onderdeel van het decor. Het thema van Lissabon 2018 is All aboard! En een ammoniet is het logo dat erbij hoort. Het is de eerste keer dat Portugal het ESC mag organiseren. Portugal heeft een geschiedenis van zeevaart en visserij daarom is voor de ammoniet gekozen. Het zijn uitgestorven inktvissen, fossielen dus. Nu weet ik niet of Lissabon en de Portugezen zich daarmee willen identificeren, maar oké het zijn getuigen van hun rijke historie.

Vandaag maken de eerste tien landen uit de eerste halve finale kennis met het podium en kunnen ze zien of alles wat er bedacht is aan act, kleding en danspasjes ook echt werkt. Ieder land krijgt daarvoor een half uur de tijd, daarvoor is al de soundcheck van de microfoons geweest.

Zo maakte de blonde Ari Ólafsson (19) uit IJsland met zijn lied ‘Our Choice’ kennis met de zaal. In zijn witte pak met rode accenten stond hij een beetje onwennig om zich heen te kijken. Voor deze musicalliefhebber, hij speelde zelf Oliver, is deze deelname ‘a dream come true’. Helaas het oogt allemaal stijfjes. De zanger heeft absoluut de looks, maar de rest is echt old fashion en zal hem helaas niet ver brengen. De dagen van Johnny Logan zijn voorbij! https://youtu.be/GaHHaAUSueQ

Ook onze zuiderburen, België gaven vandaag acte de préséance. De Belgen wisselen vanwege hun taalstrijd de deelnames af en dit jaar zijn de Vlamingen aan de beurt. En België doet het prima de laatste jaren. Ook nu hebben ze een uitstekende keuze gemaakt met Sennek en haar lied ‘A matter of time’ dat zomaar de titelsong zou kunnen zijn voor de nieuwste James Bondfilm. Maar o wee welke modeontwerper heeft deze tulehoepel voor haar ontworpen? https://youtu.be/ogvfnF7Cp2Y

Nog een oogappel wil ik er vandaag uithalen: Alekseev (24) zingt ‘Forever’ voor Wit-Rusland (Belarus). Hij is geboren in de Oekraïne en had is ook voor dat land als deelnemer aangemeld. Een week voor het selectie trok hij zich onverwachts terug. Even later bleek hij mee te doen voor Wit-Rusland. Er was veel ophef over zijn lied. De EBU (organisator) heeft bepaald dat een deelnemend lied niet voor 1 september in het jaar voorafgaande aan de deelname mag worden gezongen in het openbaar.

Alekseev had echter tijdens zijn concerten in de zomer ‘Навсегда’ gezonden. En laat dat nu sterk lijken op Forever. Maar omdat hij het oorspronkelijke Russische lied inkortte en vertaalde was het een ‘nieuw’ lied (de wonderen van de EBU). Andere deelnemers aan de Wit-Russische selectie protesteerden en dreigden zich terug te trekken. Het had geen zin, want Alekseev won de kwalificatieronde met glans. Alekseev heeft dus al een paar scheve schaatsen gereden en moet ook op het ESC goed uitkijken dat hij met zijn song niet te ver uit de bocht vliegt. De repetitie voorspelde niet veel goeds. Zelfs een balletdanseres kan hem daarbij niet helpen.

#ESC2018

 

Er was vorig jaar een trieste mededeling bij het geven van de punten door de Israëlische jury. Dit was de laatste keer dat het Aziatische land meedeed aan het festival, simpelweg omdat de nationale zender IBA geen geld meer had en ophield te bestaan. Ik denk dat Netanyahu persoonlijk heeft gelobbyd, want dit jaar doet Israël toch gewoon weer mee. Als Israël namelijk niet meer zou deelnemen ligt de weg open voor andere landen die ook lid zijn van de EBU en graag mee zouden willen doen, zoals Libanon, Egypte, Tunesië, Jordanië of Algerije, maar afzien van deelname omdat Israël meedoet. Libanon bijvoorbeeld had zich al ingeschreven voor deelname in 2005, maar ze wilden niet garanderen, dat ze de Israëlische deelnemer ook zouden uitzenden. Ze werden toen gediskwalificeerd.

Dus Israël is er gewoon weer bij. En hoe. De flamboyante comédienne Netta Barzilai is huizenhoog favoriet bij de bookmakers. De clip spreekt tot de verbeelding. Het is vermakelijk om alle YouTubefilmpjes te bekijken waarop mensen commentaar geven op de diverse inzendingen. Het nummer ‘Toy’ begint alsof een broedse kip in haar werk wordt gestoord bij het leggen van (misschien wel) haar gouden ei. Het is uiterst grappig en frivool. https://youtu.be/CziHrYYSyPc?list=RD54PHdAEmJkM Netta brengt iets anders, wat blijft hangen. Ze gebruikt een loop, waar ze officieel toestemming voor heeft gekregen van EBU. Het nummer is ‘talk of the town, what the …. is this, sounds good though.’ Het is girlpower, het is uniek. Het zou zo maar eens kunnen dat het circus volgend jaar naar Jeruzalem moet afreizen!

Er doet nog een darkhorse een flinke duit in het zakje. Estland komt met een pure opera. In het Italiaans gezongen. Elina Nechayeva brengt ‘La Forza’. Ze treedt op in een podiumvullende jurk, en probeert ook de hoge noten volop te raken met haar klassieke stem. In de lyrics van dit passievol gezonden lied zitten minimaal twee winnende liedjes verborgen: ‘Fly on the wings of love’ (Denemarken, Olsen Brothers, 2000) en ‘Fairytale’ (Noorwegen, Alexander Rybak, 2009). Nou, als dat geen hoge notering gaat opleveren. https://youtu.be/76KOUIfDry8

Met de Estse deelnamen komt klassieke muziek het songfestival binnen. Haar favoriete componisten zijn Mozart (zijn heldere structuur) en Tsjaikovski (zijn passie). De zangeres doet aan yoga en joggen, maar het krachtigste middel om haar stem te stimuleren is het eten van pure chocolade. Ze hoopt haar land een mooi cadeau te geven voor hun 100^ste herdenking van de onafhankelijkheid dit jaar (zij het dat die dan wel een paarmaal door Russen en Duitsers is onderbroken) Het is te hopen dat deze landen voor haar nu geen roet in het eten gaan gooien. De inzending van Estonia bewijst dat er zelfs voor Tania Kross mogelijkheden liggen op het songfestivalpodium.

Waar ik zelf gecharmeerd van ben is de Cypriotische deelname. Maar ik heb dan ook een fetisj voor de Middellandse Zee- en Oosterse klanken. Eleni Foureira zingt het opzwepende ‘Fuego’. Ook hier is sprake van girlpower. Ik ben bang dat het nummer zo’n vijftien jaar te laat komt. Het zou in de beginjaren van deze eeuw, toen Sertab met ‘Every way I can’ (Turkije), Ruslana met haar ‘Wild dances’ (Oekraïne) en Helena met ‘My number one’ (Griekenland) het festival wonnen, ook meteen goed gedaan hebben, nu is het afwachten… Als Eleni alles wat ze in huis heeft gaat inzetten op de bühne kan ze ver komen. De 12 punten van Griekenland zijn sowieso binnen. Ook de Balkanlanden zullen haar zeker weten te waarderen. En dan vergeet ik de Zweedse componisten te vermelden. Kijk in de videoclip ook nog even naar de subtiele sponsoring voor fruit en medicijnen. https://youtu.be/eDSgs6syrgg?list=RD54PHdAEmJkM  #ESC2018

Aan het passen van kleding heb ik als klein kind een vreselijke hekel. En ook nu nog ga ik liever alleen winkelen om nieuwe kleding te kopen dan dat er iemand bij is. Terwijl ik het juist wel weer gezellig vind om een ander van kledingadvies te voorzien. Maar als het mezelf betreft wil ik geen pottenkijkers, het is meestal al een circus genoeg, in zo’n klein hokje, waarbij het zweet me snel uitbreekt.

In mijn jeugd is nieuwe kleding aanschaffen een drama. Ik groei als kool dus soms moet er toch nodig een nieuwe broek komen. We gaan tweemaal per jaar naar Assen voor kleding inkoop. We zetten de fietsen bij een bepaalde familie neer, waar we de rijwielen naast het huis mogen stallen. Vandaar lopen we naar Van der Molen aan de Gedempte Singel. Ik vind het een crime om in een pashokje te gaan en broeken en truien te moeten passen en voor de spiegel te paraderen. Zo’n verkoper die dan overal aan zit te trekken en te plukken. Ik vind het maar niks. En daarnaast maak ik het mezelf moeilijk want ik blijk kieskeurig te zijn en het is me niet gauw naar de zin. Dus ik zal niet snel zeggen: ‘Doe die maar, dan ben ik er vanaf.’ Nee, het zijn langdurige sessies.

Ik ben blij als het achter de rug is en we bij Jan de Boer in de supermarkt een blik nasi kopen om dat ‘s avonds te eten. Want op zo’n winkeldag maakt mijn moeder het zichzelf gemakkelijk en heeft ze geen zin om uitvoerig te koken. Dus warmt ze nasi op in de koekenpan en dat eten we met een gekookt eitje, zilveruitjes en augurk erbij. Pinda’s ook niet te vergeten, daarmee is de winkeldelicatesse compleet.

Als tiener wil ik een spijkerbroek. Ik loop al jaren in die corduroy ribbroeken en wil nu eindelijk wel eens modieus zijn. Maar mijn moeder is het er niet mee eens. ‘Dat is een werkbroek die doe je toch niet aan naar school, laat staan naar de kerk.’ Maar ik heb mijn zinnen op een denim 501 gezet en voor eenmaal moeten we naar een andere kledingzaak waar de spijkerbroeken in allerlei maten en varianten tot het plafond opgestapeld liggen. Het wordt een donkerblauwe Levi’s, ik weet het nog goed. We zijn voor de verandering snel klaar. Ik ben trots als een pauw dat het gelukt is om mijn moeder te overreden tot de aanschaf van zo’n werkbroek. Op het etiket boven de kontzak staan twee paarden die de spijkerbroek kapot proberen te trekken. Het is midden jaren ’70 en Zweedse klompen (onhandige lompe dingen) zijn populair en die moeten erbij gedragen worden. Door de enorme hak die daaronder zit, oog ik nog slungeliger. De verjaardag van mijn vader is de premièredag van de nieuwe outfit. Het is een ware metamorfose, compleet met een kick college jacket met witblauwe kraag dat Fonzie uit de tv-serie ‘Happy Days’ niet zou misstaan. En ik kan niet wachten om de dag erna naar school te gaan. Nu hoor ik er voor mij gevoel helemaal bij.

Een land waar het Eurovisie Songfestival erg serieus wordt genomen is Zweden. En de resultaten zijn er ook naar. Zweden stond 45 maal in de top 10. Zoals een van de internationale juryleden bij de stemming zei: ‘Het is weer een fantastische show. You lead, we will follow.’ Aan hun voorrondes, het ‘Melodifestivalen’ namen maar liefst 90 songwriters deel. Uit de 2772 inzendingen (!!) werd uiteindelijk een shortlist met 28 deelnemers samengesteld die in februari en maart hebben gestreden om de grote finale te halen. Oude winnaars schromen niet om weer mee te doen: er zaten 14 tussen die al vaker hebben meegedaan en twee zangeressen die al goede resultaten boekten op het Europese podium: Kikki Danielsson (werd in Gothenburg 1985 derde) en Jessica Andersson (als deel van het duo Fame deed ze mee in Riga 2003 en werd vijfde). Of anderen zoals het duo Samir en Viktor wagen om de zoveel jaar een poging. Dit jaar eindigden ze als vierde met hun in het Zweeds gezongen, vrolijke nummer Shuffla.  https://youtu.be/9RJvQ8fZFp4  Ze zullen in de toekomst zeker weer meedoen. Je gaat bij het Melodifestivalen niet af, je kunt uiteindelijk alleen maar winnen.

Zaterdagavond 10 maart was het zover: Om 20.00 uur log ik in om de streaming van SVT te kunnen zien en hopelijk volgen niet al te veel mensen mijn voorbeeld omdat ik er anders uitgegooid zou kunnen worden. Met één hapering heb ik de show prima kunnen volgen. David Lindgren was de host van dienst, zelf ook verdienstelijk zanger (deed twee keer een poging om Zweden te vertegenwoordigen) en entertainer wat hij ook duidelijk liet blijken. Met vijf pakken wisselde hij uit zijn flamboyante garderobe. Lindgren werd in de greenroom bij gestaan door Freddy, die de ruimte meteen in een queenroom omtoverde. Het spektakel vond plaats in de Friends Arena in Stockholm, het voetbalstadion waar zeker 65.000 mensen in kunnen, en het zat tot de nok toe vol. Twaalf artiesten zijn overgebleven. Een gemêleerd multicultureel gezelschap waarbij een van de artiesten de Poolse Margaret is, die als tweede eindigde in de Poolse voorronde van 2016.

De show verliep vlekkeloos. De tweede artieste Renaida (een soort Beyonce) mocht na de 12 optredens nog een keer zingen, omdat haar nummer verstoord werd door een ‘inears probleem’. De dubbele aandacht bracht haar echter niet de overwinning. De songs waren allemaal modern, op de kermis-en-glitters van Rolandz na. Dus moderne beat, veel Justin Bieber invloeden en strakke dansers. De zang was niet bij alle optredens even sterk en ik heb weleens een betere Zweedse finale gezien. Toch zaten er een paar gedoodverfde winnaars bij, die er door de internationale jury (elf landen mochten hun 12 punten vergeven op de bekende manier via een straalverbinding met de diverse hoofdsteden) ook meteen uitgehaald werden. De strijd ging tussen twee mannen: Felix Sandman met een bijzonder ingetogen nummer https://youtu.be/NbOdarG9jo4  en het gelikte optreden van Benjamin Ingrosso. https://youtu.be/U2UmYBkszOA

Tijdens de pauze werd een a capella versie gezongen van de catchy inzending van Robin Bengtsson van vorig jaar. Uitgevoerd door een zangeres en een koor werd het een prachtig indrukwekkend nummer. Nu zonder die beat eronder, die ze misschien vorig jaar wel de das heeft omgedaan, omdat het allemaal net ‘n tikkeltje te gelikt was. Als ze het nummer op deze wijze hadden ingestuurd zou het zeker weer opvallen.

Bij de internationale jury en de televoters in Zweden was Benjamin Ingrosso uiteindelijk duidelijk favoriet. Hij gaat met ‘Dance you off’ in Lissabon vast hoog scoren. Zeker top 10. Het ziet er weer helemaal doordacht en hip uit met die neonlampen-act. De zang is misschien een beetje iel. Ik kreeg BeeGees visioenen met dat hoge stemmetje van Benjamin. Maar het staat als een good old Swedish song. https://youtu.be/jnhCboS98FU Dat doen de Zweden goed, de act is klaar en hoeft alleen nog maar naar het Eurovision-podium worden overgebracht. Nadeel zou kunnen zijn dat het niet meer verrassend is op de avond zelf. En dat was immers de grote knaller en het geheime wapen van Ilse en Waylon met hun optreden in 2014!

Benjamin Ingrosso is twintig en heeft Italiaanse roots. Hij heeft al drie grote hits in Zweden achter zijn naam staan, waaronder het nummer waarmee hij vorig jaar deelnam aan Melodifestivalen. De singer-songwriter heeft zichzelf piano en gitaar leren spelen. Ingrosso kreeg de trofee uit handen van Bengtsson die er nu veel ruiger uitzag, met volle baard en veel tattoos op zijn ontblote armen. Hij leek wel een Outlaw te zijn geworden!

‘Wat een boer niet kent, dat eet hij niet’ geldt niet voor mijn vader. Die staat open voor nieuwe dingen als het om eten gaat. Niet dat hij zal spugen in een stevige boerenstamppot die hij van mijn moeder voorgeschoteld krijgt, zeker niet met een flink kuiltje vette jus in het midden. Maar hij gaat het onbekende zeker ook niet uit de weg. Daarin is hij tegengesteld aan mijn moeder. Die heeft één lievelingskost en dat is ‘dikke riest’. Gewoon witte rijst koken in melk (of als het niet anders kan mag water ook), boter laten smelten, een kuiltje maken in de rijst daar de boter in laten lopen en dan een groot stuk droge worst erbij. Als we uit eten gaan is dat steevast het menu waar ze om vraagt. Mijn moeder heeft het niet zo op ‘buiten de deur’ eten, maar mijn vader is er wel voor te porren om in een restaurant te dineren. Als er een aanleiding voor is, bijvoorbeeld het vieren van een verjaardag dan zal hij die zeker aangrijpen.

Ik weet nog dat ik mijn ouders Zeeland laat zien en dat we naast de boterhammen die mijn moeder heeft meegenomen toch ‘s avonds in een Zeeuws restaurant gaan eten. En wat bestel je dan als het seizoen ernaar is? Ja, mosselen. Mijn vader zit heerlijk te smikkelen en zijn wangen gaan ervan glimmen. De tanden van ma worden steeds langer en ze besluit zich maar op de frites te werpen, waar je haar trouwens ook niet echt een plezier meedoet.

Als ze van de boerderij afgaan en naar het dorp verhuizen, denkt mijn vader na over zijn vrijetijdsbesteding. Hij heeft zichzelf aangemeld voor een kookcursus voor mannen in ‘t Beurtschip. Trots als een pauw is hij als hij na een winter lang kookles te hebben gevolgd zijn diploma krijgt. Daarvoor kon hij alleen een ei bakken of lekkere koffiezetten met kaneel en veel melk, maar verder gingen zijn kunsten in de keuken niet. Mijn moeder heeft echter nooit toegestaan dat hij haar taak in de keuken overnam. Meer dan de aardappelen schillen mag hij niet! Soms hooguit oppassen dat de boel niet aanbrandt als ze het even te druk heeft met iets anders.

Als ze bij de kinderen of kleinkinderen gaan eten, hanteert mijn vader altijd het gezegde ‘dat hij voor zes weken moet eten’. Als een ware smulpaap schept hij de schaal leeg of neemt nog een extra stuk dikke pudding. Wat kan hij daar onwijs van genieten.

Zijn – wat later blijkt – laatste verjaardag vieren we met de familie in Spier. Hij ziet bij dat soort feestjes altijd uit naar het toetje, zeker als de keuken ingelicht is over de jarige in ons midden. Ditmaal krijgt hij vuurwerk op een chocoladefontein. We zitten gezellig met elkaar te praten en hebben in eerste instantie niet door dat de fontein richting mijn vader is gegaan en dat hij er een lepel bij gepakt heeft. Hij lepelt de pure choco met een glunderend gezicht naar binnen, nog nooit is het verjaardagstoetje zo heerlijk geweest!

Frankrijk zit in de lift. Franstalige liederen hebben in het verleden vaak gewonnen (14x). Maar toen de deelnemers aan het Eurovisie Songfestival niet meer in hun moerstaal hoefden te zingen, ging het Franse lied ten onder aan de Engelse varianten. Céline Dion was in 1986 de laatste Franstalige inzending die voor Zwitserland won met ‘Ne partez pas sans moi’.

Maar de laatste twee jaar scoort Frankrijk goed: Amir met ‘J’ai cherché’ (6) en Alma met ‘Requiem’ (12) bleven bij die vermaledijde laatste plaats (2014) weg. En ook dit jaar ziet er goed uit. Ditmaal werd de voorselectie gewonnen door het duo Madame Monsieur met het nummer ‘Mercy’. https://youtu.be/RROBzwGJNeo Het nummer heeft een sterk verhaal. Mercy is een meisje dat op de Middellandse Zee aan boord van een boot vol vluchtelingen werd geboren. Based on a true story, zoals ze bij de film zeggen. Maart vorig jaar stuurde een journalist aan boord van de Aquarius een tweet de wereld in met een foto van het pasgeboren meisje Mercy. Het ging viral!

De song wordt opgedragen aan alle kinderen die in de zee het leven hebben gelaten. Met deze aandacht voor het lot van de vluchtelingen die her en der door Europa zwerven zullen allerlei ngo’s erg blij zijn. En het zou Frankrijk zomaar een paar douze points extra op kunnen leveren en dan kunnen ze weer merci merci zingen eh… zeggen.

Nederlanders zijn de Fransen goedgezind, naast de Belgen die in de loop der jaren van ons de meeste punten kregen staat Frankrijk in dat rijtje als goede derde. Turkije dat de laatste jaren niet mee doet, staat twee en Duitsland vier.

Madame Monsieur bestaat uit Jean-Karl en Emilie Satt. Zij delen een liefde voor musicals en kwamen elkaar tien jaar geleden in een bar tegen. De vlam sloeg in de pan en vanaf dat moment vloeiden de liedjes uit de pen. Hun bijdrage is een mooi, klein, emotioneel lied.  https://youtu.be/6ft3_DOajNY

Frankrijk leverde ook het allermooiste lied van het songfestival. In 1991 deed de in Tunesië geboren zangeres Amina mee met het prachtige mysterieuze nummer ‘C’est Le Dernier Qui A Parlé Qui A Raison’. Ze werd er helaas tweede mee. https://youtu.be/PnxEBAoCZIw Het was een bloedstollende run met Zweden, beide landen hadden uiteindelijk 146 punten, maar de rondborstige Carola met ‘Fångad Av En Stormvind’ had vaker 12 punten gekregen van een land en ging daarom met de eer strijken.

 

Op mijn achttiende verjaardag krijg ik autorijlessen cadeau. Mijn vader zal gedacht hebben dat is handig want als hij straks gaat studeren in Groningen kan hij op en neer rijden en zo af en toe nog een handje uitsteken op de boerderij. In plaats van gebruik te maken van de diensten van de plaatselijke rijschool Houwer, ga ik lessen bij een pas gestarte rijschoolhouder in Assen. Een nichtje heeft daar goede ervaringen mee. En het is ook handig want ik zit in Assen op school en dan kan hij me daar meteen oppikken voor een lesuur en hoeven we niet veel tijd kwijt te zijn met het rijden langs die saaie Drentse Hoofdvaart. Het heeft ook meteen een nadeel. Opgehaald worden op je school lokt veel reacties uit als je niet soepel wegrijdt. Dus dat wordt ongemerkt iedere les een dingetje. Niet alleen bij mij maar ook bij de rijschoolhouder, want zijn naam staat in grote letters boven op de Mitsubishi. Hetzelfde verhaal bij het stoppen voor een rood verkeerslicht en het niet snel genoeg optrekken als het licht op groen springt. Het wordt steeds meer een issue en je gaat zelfs bidden dat het stoplicht maar niet op rood schiet en je gemakkelijk door kunt rijden. Als ik de motor voor de zoveelste keer heb laten afslaan begint de sfeer in de auto best wel gespannen te worden. De jonge rijschoolhouder gaat al bij het nadere van een kruising met verkeerslichten mopperen dat ik het nu toch weleens een keer goed moet doen. Het voortdurende commentaar is zeker niet relaxt en het komt mijn rijstijl niet ten goede.

Toch mag ik op een gegeven moment afrijden. Dat gebeurt vanuit zalencentrum Bellevue dat aan de rand van het Asserbos ligt. In eerste instantie gaat het best lekker, geen problemen bij de stoplichten en ook de bijzondere verrichtingen gaan goed: keren op de weg en de hellingproef. We gaan richting Vries en moeten op een gegeven moment terug via de snelweg. Nou had ik wel op de snelweg gereden maar nooit daar en plotseling komt de oprit me heel vreemd voor. Er rijdt geen andere auto voor me zodat ik niet in het kielzog daarvan de snelweg op kan rijden. Wat een rare witte lijnen, denk ik nog bij mezelf. Hier klopt iets niet en ik blijf rechts rijden totdat de instructeur bromt dat ik best wel tussen de twee doorgetrokken witte lijnen mag gaan rijden en iets meer gas moet geven om op snelheid te komen. Ik ben totaal gedesoriënteerd en de rest van de terugweg gaat met horten en stoten. Terecht slaag ik niet voor het rijexamen.

Tot de volgende mogelijkheid om af te rijden blijf ik met tegenzin lessen volgen bij mijn rijschool. De sfeer in de auto is nog steeds gespannen. Gelukkig mag ik na twee maanden opnieuw op. En ditmaal moet ik vroeg in de ochtend tijdens het spitsuur examen doen. Het is zelfs nog donker op de weg, maar daar heb ik gelukkig ervaring mee. Tot mijn verbazing heb ik dezelfde examinator en rijden we exact dezelfde route als de eerste keer. Het gaat uitzonderlijk goed, mede omdat ik weet wat me te wachten staat en ik moet me inhouden om niet te zeggen dat we nu rechts gaan en daar straks links aanhouden. Via de nieuwe rondweg rijden we terug naar het vertrekpunt. Bij het hoofdkantoor van de NAM moeten we nog een keer linksaf. Ik geef richting aan, kijk om me heen en let goed op het andere verkeer. Het is druk en ik zie een stroom tegenliggers waar ik op moet wachten. Langzaam laat ik de auto doorrollen totdat ik op een gegeven moment alle pedalen kwijt ben en de auto stotend stil staat. Ik schrik enorm. De examinator zegt: ‘Wat jammer waarom doe je dat nou?’ Ik ben eerst te verbouwereerd om antwoord te geven. Maar zeg nadat ik de auto opnieuw heb gestart en keurig volgens de verkeersregels afsla om naar Bellevue rijden: ‘Ik zag die tegenligger best wel maar ik wilde de auto al een beetje schuin zetten om er straks tussendoor te kunnen.’ ‘Jammer je had recht voor de streep stil moeten blijven staan en je beurt moeten afwachten!’ Stom, opnieuw gezakt. En het meest vervelende vind ik dat ik nog steeds niet van die ellendige rijschoolhouder af ben. Hij baalt zichtbaar dat ik het gemiddelde van zijn slagingspercentage naar beneden heb gehaald.

Het is inmiddels zomer en ik ga in Kampen studeren, zal ik daar opnieuw een poging doen met een andere rijschool? Het lijkt me geen goed idee, want in Assen ken ik de omgeving en de route, in het stadje aan de IJssel zal alles nieuw zijn. Maar nog een aantal malen met die gespannen man in de auto zie ik ook niet zitten. Dus toch maar contact opgenomen met Houwer waar iedereen in Smilde rijles van heeft gehad. Op zaterdagochtend word ik door mevrouw Houwer thuis op de wijk opgehaald en we hebben een aangenaam uurtje in de flitsende witte Opel Mantra. Ze is tevreden over mijn rijstijl en vraagt na één keer rijden alvast het rijexamen aan. Het vervelende van de derde keer afrijden is dat ik nu ook opnieuw theorie-examen moet doen. Dus toch maar weer even de lessen oefenen om de veertig vragen goed te kunnen beantwoorden. Bij het afrijden is de situatie voor de derde keer identiek, dezelfde examinator, dezelfde route en dezelfde bijzondere verrichtingen. Gelukkig is het eindresultaat deze keer anders. Ik ben zowel voor mijn theorie- als het praktijkexamen geslaagd en kan met de verse stempels van het CBR meteen naar het provinciehuis in Overijssel om mijn roze papiertje op te halen.

Sinds de dag dat Tsjechië bekendmaakte dat ze zanger Mikolas Josef sturen naar het Eurovision Song Contest (ESC) in Lissabon steeg het land bij de bookmakers in sneltreinvaart naar de top drie. Er is iets merkwaardigs bij de bookies, want Bulgarije stond begin dit jaar lang op 1, terwijl nog niet bekend was wie er voor dat land mee zou gaan doen. Sinds in de Zweedse kranten het gerucht stond dat Loreen (winnares in 2012) voor Bulgarije zou uitkomen stond dat land bovenaan. Het bleek een hoax.

Waarom staat Tsjechië zo hoog? Het is een catchy song met een haakje in de vorm van een trompet solo. Mikolas Josef oogt lekker fris, misschien een beetje studentikoos met dat hoornen brilletje. En een kameel vervult in het clipje een hoofdrol (vorig jaar deden de Italiaanse apen het goed). Wat altijd een probleem is bij dit soort inzendingen: het ziet er leuk uit maar kan het live ook goed zingen? Zolang je nergens op internet een livestream ziet is het nummer een beetje verdacht.

Vorig jaar had bijvoorbeeld niemand de inzending van Bulgarije, de Russische mooiboy Kristian Kostov (Beautiful Mess) live horen zingen, maar hij deed het achteraf goed en eindigde niet onverdienstelijk als tweede. Ierland daarentegen ging helemaal nat. De rode blosjes op de wangen van de zanger Brendan Murray (Dying to try) waren aandoenlijk, maar van zijn zang moest hij het niet hebben. Muzikaal gevoelige huisdieren zochten een plekje diep in hun mand met de poten over hun oren op het moment dat hij vocaal uit de bocht vloog. Brendan strandde diep in onderste regionen van de halve finale.

Via een omweg heb ik toch een liveoptreden kunnen vinden van Mikolas Josef op de Oekraïense tv en daar deed hij het voortreffelijk. De zanger weet met zijn rap en onhandig lijkende danspasjes feilloos het publiek in te palmen. De 22-jarige Tsjech is een multitalent: zanger, componist, producer en regisseur van muziekvideo’s. Hij groeide op in Praag, reisde door Europa als straatmuzikant, maar woont nu in Wenen. Om zijn muziek te kunnen bekostigen werkte hij als model in de mode-industrie. Ik ben erg benieuwd naar zijn show in Lissabon. Hij heeft al aangekondigd dat hij op het podium begeleid gaat worden door de professionele hiphop dansers Kristián en Marek Mensa. Daarmee heeft hij qua oog-candy al driekeer twaalf punten te pakken. Ze treden op in de eerste halve finale op dinsdag 8 mei.

Tsjechië haakte laat in bij het ESC. In 2007 verschenen ze pas op het strijdtoneel en werden laatste in hun halve finale. Nog twee jaar deden ze daarna mee en toen ze weer als laatste in de voorronde eindigden, gooiden ze het bijltje erbij neer. Vanaf 2015 doen ze weer jaarlijks mee en ze wisten een jaar later met de hakken over de sloot voor het eerst de finale te halen, maar speelden daarin geen rol van betekenis. Dat zal voor het eerst anders zijn! Ik denk dat ‘Lie To Me’ van Mikolas Josef dit jaar tot de kanshebbers voor de overwinning behoort. https://youtu.be/DLGfxc3eTNw  #ESC2018 www.instagram.com/mikolasjosef